verhalen van vlees en bloed

Begin dit jaar maakte ik een portretserie van de bewonersvereniging De Roos in Rotterdam Noord, een verhaal dat verteld en gefotografeerd moest worden. 

In één van de oudste straten van Rotterdam Noord zijn de bewoners in gespannen onderhandelingen met de gemeente Rotterdam. Nadat ze hun markante witte huizenblok ruim twintig jaar gezamenlijk hebben beheerd en –zo goed als dat ging – hebben onderhouden, kondigde de gemeente het afgelopen jaar plotseling aan de panden te willen verkopen. ‘En we hadden juist aangegeven samen met de gemeente toekomstplannen te willen maken.’

Velen wonen hier al lang, sommigen zelfs hun hele leven. Lenie is de tweede van vijf generaties op deze plek. Meze, werd hier twee jaar geleden geboren, knap 52 centimeter groot. Anderen, zoals Rosa, hadden erop gerekend hier hun oude dag te kunnen doorbrengen. Door de voorgenomen verkoop worden ze nu gedwongen hun toekomst elders te zoeken.

De gemeente kwam met het voorstel dat de bewoners de panden zouden opkopen om ze vervolgens als wooncoöperatie op te knappen en een nieuwe toekomst te geven. Aangespoord door de gemeenteraad heeft Rotterdam immers een ‘Actieplan coöperatieve woonvormen’ opgetuigd. Wat aanvankelijk nog mooi leek, dreigt echter op een fiasco uit te lopen. Door de hoge vraagprijs is zo'n wooncoöperatie onder de door de gemeente zélf gestelde voorwaarden helemaal niet mogelijk. ‘We voelen ons belazerd. En in juli worden we gewoon ons huis uitgezet, ondanks alle mooie praatjes.’

Update in het NRC van 24 november